Toch maar wel…
Nadat ik vorig jaar door collega Jacob de Vries voor de zoveelste keer aangesproken was op het niet dragen van de Urker dracht - denk daar vooral een indringende blik met prominente opgetrokken wenkbrauw-action van de nationaal bekende pooienroker bij - vond ik het dit jaar wel weer tijd worden. Wat ook doorslaggevend was: ik paste het weer… Dit speelt trouwens bij meer mensen; ik heb verschillende plaatsgenoten gesproken die mij vertelden dat hun Urker klederdracht de maatstaf der dingen is. Oftewel, de benchmark om wel of niet een paar kilo’s eraf te wirgen. Zoals een lieve kennis mij toevertrouwde: ‘Dit is het pak van mijn opoe en ik moet gewoon zorgen dat ik hier altijd in blijf passen. Anders ben ik verloren.’
Enniewee…. Emma in klederdracht. Easier said than done. Mijn lieve moeder speelt een onmisbare rol in dit verhaal. Zij is de naaister van de dracht, chef hullen opzetter, captain kopspeld en daarnaast ook queen verstellen (omdat dat ene haakje toch nog iets verder gezet moet worden vanwege een onverklaarbare bredere taille). Nu houdt mijn moeder niet van onnodige stress, dus die laat je de klederdracht een week voor Urkerdag nog even passen zodat ze een en ander kan verstellen. Dan vereist ze een vroege opkomst op Urkerdag, zodat ze rustaagh een en ander bij je aan kan trekken. Op tijd je melden voor het aankleden dus! Bij ons thuis loopt dat altijd verkeerd. Iemand wil nog een uurtje sporten, een ander heeft een gezellig feestje de vrijdagavond ervoor gehad en verslaapt zich en weer een ander zou niet in Urker dracht, maar bedenkt op pinksterzaterdagochtend tien uur: TOCH MAAR WEL.
Mijn moeder is niet snel ‘in het rood’, ze veert meestal mee als een rietpluim op de Witte Zaandvlakte, maar afgelopen Urkerdag was er op de Grindrug ook nog eens een ‘vreemde’ op bezoek. Een souvenir van de groepsreis van mijn ouders en ome Willem en tante Marretje door Toscane. Een vriendelijke heer die door zijn reisgenoten graag rondgeleid wilde worden op Urk: ‘daor was die man nog nooit ewest’. In het kader van ‘gief gien adressen’…
Zonder gekheid, mijn ouders zagen uit naar het bezoek en de aspirant-klederdrachtgangers hadden een harde deadline: voor half elf zorgen dat je vort bent. Bij tante Marretje, Urker klederdracht-coupeuse superdeluxe, verzamelt zich ook altijd de hele vrouwelijke kant van de familie voor het hullen opzetten, dus die had er al een workout van jewelste opzitten toen ze zich meldde voor de koffie op de Grindrug. We hebben het namelijk nog niet gehad over de DOTTEN. De terror lieve mensen. Dit is dus altijd de bottleneck in huize Wakker.
U heeft vast niet veel verbeeldingskracht nodig om zich het stresslevel voor te stellen in Het Atelier. Spelden everywhere, plukken haar, verhitte hoofden en prompt op dat moment stapt de Italië-ganger ofcourse precies op tijd binnen. Gelukkig moest ik nog even naar de markt.
De eerste de beste bekende klampte ik aan om eens lekker te klagen over AL DAT GEDOE met de vrouwelijke klederdracht. Direct kreeg ik bijval van een voorbijgangster, uiteraard ook in dracht. ,,Die dotten binnen gewoen verskrikkelek, dat oort er bai op Urkerdag.’’ Haar man vulde ongevraagd aan: ,,Ja, in dan worren die vrouwluien toch sacherijnig, daor lusten de oenden gien brood van.’’ Op dat moment besloot ik: al zaten mijn dotten schots en scheef, ik ging volle bak smullen van Urkerdag 2023. Geen geklaag meer, maar GENIETEN. En dat was ook helemaal niet moeilijk, want het was me toch een geweldige Urkerdag. De beste dag van het jaar, waar we allemaal groos op zijn! Alle stress ten spijt, volgend jaar ga ik er weer in. En op tijd melden bij moeders, beloofd!
