Thuisblijven 3 (slot)
We mogen niet mee naar binnen. Ze moet alleen door een lange, nauwe gang naar het terrein van het AZC - Ter Apel. Een volgende fase in haar jonge leven. We zwaaien nog een keer voordat ze uit ons zicht verdwijnt. Als we weer in de auto zitten, gaan we eerst bidden. ‘Heere houdt U haar in het oog’. Vanmorgen ben ik met twee jonge vrouwen op stap gegaan. Twee hartsvriendinnen. Ze trekken al jaren met elkaar op. Beiden zijn ze in een Afrikaans land geronseld om bij families in Libanon te gaan werken. Slavenarbeid. Je mocht de deur niet uit. En je mocht geen mobiel hebben. Een keer in de maand kon je via de huistelefoon vijftien minuten naar je familie bellen. Als je een gunst vroeg, was het antwoord: ‘Vergeet niet dat je hier gekomen bent om te werken’. En je moest ook vooral niet vergeten dat je een contract getekend had. Het gebeurt allemaal en het gebeurt veel te veel. Mensen zonder rechten en ver van huis kunnen makkelijk worden uitgebuit. Samen zijn de vriendinnen uit Libanon gevlucht. Een hachelijk avontuur. Eerst naar Syrië. Om de grenspolitie te vermijden moet je door de bergen. Lopend natuurlijk. Bij Turkije weer een grens. Een aantal keren teruggestuurd. Beter gezegd, teruggeslagen. Maar blijven proberen, want op een dag lukt het. Dan een jaar in Turkije aan het werk. Ook daar zijn vluchtelingen vooral heel goedkope arbeidskrachten. Weer wat geld zien te sparen. En dan de levensgevaarlijke oversteek over water naar Griekenland. De overlevingstochten die wij in onze vakanties organiseren, om de saaiheid te verdrijven, zijn aan onze vriendinnen dus niet echt besteed.
Behalve dat ze lijden onder uitbuiting en blootstaan aan veel gevaren, zijn vluchtelingen ook een speelbal van de politiek. In Turkije bijvoorbeeld waren afgelopen week verkiezingen. Ik had wel sympathie voor de oppositieleider. Hij stond er in de peilingen goed voor. Maar toen hij op verlies afkoerste, zette hij al zijn kaarten op vluchtelingen. Zijn boodschap kwam kort gezegd hierop neer: ‘Alle Syriërs en andere migranten oplazeren’. Toeristen blijven uiteraard hartelijk welkom.
Van Ethiopië via Libanon, Turkije en Griekenland naar Nederland. En dan naar Urk. Gelukkig steken veel Urkers een helpende hand uit. En gelukkig zijn er verschillende organisaties op Urk die actief zijn voor de vluchtelingen. ‘Ik was een vreemdeling' is een van die organisaties. Met een kerngroepje van vier personen en zo'n 20 vrijwilligers proberen we op allerlei manieren hulp te verlenen en vriendschappen op te bouwen. Van verschillende kanten krijgen we daarvoor steun. Afgelopen zaterdag van de Urker koren Crescendo en Hallelujah. Op het Urkerdagconcert was de collecte voor ‘Ik was een vreemdeling'. Mooi idee om op Urkerdag te collecteren voor de vreemdelingen. ‘Heer wees mijn gids op heel mijn levenspad', zongen ze. Die bede was zeker van toepassing voor onze twee vriendinnen. We hopen vurig dat ze op een dag een thuis mogen vinden.
.