Thuisblijven (2)
Ze zitten op een overvol busstation in Aswan, een stad in het zuiden van Egypte. Een vader, twee dochters en nog vier vrouwelijke familieleden. Moe zijn ze, doodmoe. Ze wilden hun huis in Khartoem niet verlaten, maar toen de twee strijdende milities van het Soedanese leger hun straat bereikten, was er nog maar één uitweg: vluchten. Acht uur lang zwierven ze door de straten voordat ze een busstation bereikten. Overal lagen lijken. De vader staart verdrietig voor zich uit. ‘Het moment dat hij tegen zijn familie moest zeggen dat ze nu toch echt moesten vertrekken, omschrijft hij als een van de moeilijkste uit zijn leven’. Ze waren zo graag thuisgebleven. In hun eigen huis, bij hun familie, in hun stad en in hun eigen land. En nu zitten ze doodvermoeid op een overvol station te wachten op een bus die hen nog verder zal brengen. Nog verder van huis. Dit pijnlijke relaas was vanmorgen in het Nederlands Dagblad te lezen. Ik heb de wereldkaart erbij gepakt en de Bosatlas. Zo kan ik hun reis een beetje volgen. Het komt dichterbij. Maar hun ontreddering en hun angst staan mijlenver van ons af. Wij leven in vrede.
Gelukkig is Soedan ver weg. Voor ons in elk geval. Maar niet voor Filemon, een Eritrese inwoner van Urk. Voor hem is het dichtbij, angstig dichtbij. Zijn vrouw Nalawit zou vanuit Khartoem naar Nederland vliegen. Alles was klaar voor vertrek. Een toen begon de oorlog. Ze is op de vlucht gegaan richting Ethiopië. Gevaarlijk. ‘Ze sturen bij de grens alle mensen terug naar hun land’. Dat zou voor haar betekenen terug naar Eritrea. Gelukkig is dat niet gebeurd. Vandaag hoopt ze door te reizen naar de hoofdstad van Ethiopië, Addis Abeba. Een reis van ruim 800 kilometer. Het nieuwe plan is nu om van Addis Abeba naar Nederland te vliegen. Het ziet er voor haar weer beter uit. Maar dat geldt niet voor de ‘bijna Urker’ Zeragabir. Hij zit nog in het AZC maar werkt al een tijdje in de vis op Urk. Zijn vrouw en kinderen zitten vast in Khartoem. Hij is heel gespannen. In de vorige column scheef ik over een mooie uitspraak van de filosoof Pascal. ‘Alle ellende op de wereld wordt veroorzaakt doordat mensen niet gewoon thuis kunnen blijven.’ Een leuke nadenker en er zit veel waarheid in. Maar ja, als de militie niet thuis blijft wat moet je dan?
Niemand zit op vluchtelingen te wachten. Christenen maken daar geen uitzondering op. Maar die stroom vluchtelingen is voorlopig een gegeven. Wij gaan dat niet even veranderen. In Italië is een partij aan de macht die nog veel stoerdere taal spreekt dan bij ons de PVV. Maar de vluchtelingenstroom is niet verminderd. Misschien moeten we die uitspraak van Pascal een kleine draai geven. ‘Alle ellende in de wereld wordt veroorzaakt doordat christenen het zicht op hun Thuis zijn kwijtgeraakt. Ons Thuis is niet Urk en ook niet Nederland, ons Thuis is het Koninkrijk van God. Onzichtbaar, maar toch heel aanwezig. Geen geografisch rijk, maar wel een koning: Christus. Laat Urk hem er niet buiten houden.
.